American Beauty Filmi - Hayatımızın Özeti

Bu filmi yaklaşık 5-6 sene önce, geceleyin tek başıma izlemiştim. Bende çok farklı hisler ve düşünceler uyarmıştı. Herhalde en beğendiğim film budur. Çünkü direk bizlere bakıyor, bizi anlatıyor. Çok farklı açılardan kendimize bakmamızı sağlıyor.

Filmde 2 sahne var ki beni benden alır. Birincisi, boş bir poşetin dışarıda rüzgarın etkisiyle sağa sola savrulup gitmesidir.

Bizler de bu poşet gibi değil miyiz? İçimiz boş, ayağımızı yere bastıracak ne bir amacımız, ne bir kimliğimiz mevcut. Küresel, toplumsal, çevresel, ailevi rüzgarlara göre bir oraya bir buraya savrulmuyor muyuz? Biz kimiz, ne yapıyoruz, niçin yapıyoruz, ne için yaşıyoruz biliyor muyuz? Malesef ki bilmiyoruz, ama bildiğimizi sanıyoruz. Cahil adamın cahilliğini, herşeyi bilmesinden anlayabilirsiniz. Şu resimdeki poşet gibiyiz aynı. Görüntü var ama içimiz boş. Sonra da gelsin psikolojik sıkıntılar, depresyonlar ve intiharlar. Niye intihar ettiğimiz belli değil mi yani? Bizi havada tutacak rüzgarımız olmayınca yada havada tutunacak birşey bulamayınca, başlıyoruz intiharı düşünmeye. Çünkü bağımlıyız. Rüzgarımıza bağımlıyız. Ah, anlatıyorum ama anlıyor musunuz bilmiyorum. Saçmalamış diyorsunuz belki de. Neyse ben yazayım yine de.

Aklıma kazınan 2. sahne ise, filmin sonuna doğru, sarışın liseli kızın, başroldeki erkek oyuncumuza sorduğu "Nasılsın" sorusu ve adamın " Bana biri, bu soruyu sormayalı çok uzun zaman olmuştu" demesi. Soruyor muyuz insanlara gerçekten "Nasılsın" diye içten bi şekilde? Yoksa herzamanki gibi    "Naber, nassın" diye hızlıca sormuş olmak için sorup, karşımızdakinin de "iyi, ne olsun" cevabını mı bekliyoruz? Herkes sadece kendini düşündükçe, bir insan kime güvenebilir, kime dayanıp destek alabilir? Çünkü şunu bilirsiniz ki, herkes eninde sonunda kendini düşünmekte. Ben bunu malesef gördüm. Ama iyi ki de görmüşüm ki, kendim olabildim. Kendi ayaklarım üzerimde durabilmeyi başardım. Ama bunu bilmeyenler, bir ondan kazık yemekte, bi bundan kazık yemekte, gidecek bir yer de bulamamakta, sonra intihar düşüncesi aklına gelmekte, bunu da etrafına anlatmaya çalışmakta, ama kimse dinlememekte ve sonuçta o güzel insan hayatını sonlandırmakta. Belki de şunu demekte, "Bunlar için mi yaşayacağım,bu sadece kendini düşünenler için".

Konu uzun ve derin. Ama yine burada kesiyorum. Yorum yapmak isteyenler yazının altına yapabilir yada bana konuyla ilgili düşüncelerinizi mail atabilirsiniz.